Είχα την αγαθή τύχη να γνωριστώ, συναναστραφώ και συνεργαστώ με μεγάλες προσωπικότητες των γραμμάτων και των τεχνών στην Ελλάδα και στη Βόρεια Αμερική.
Πολύ δύσκολα μπορώ να επιλέξω έναν σπουδαίο ποιητή. Θα μιλήσω λοιπόν για αυτούς που με ερέθισαν με το λόγο τους. Συχνά θυμάμαι τις συναντήσεις και συζητήσεις – ως νεαρός φοιτητής – με τον Οδυσσέα Ελύτη ( πριν ακόμα λάβει το Νόμπελ ) και τον Νίκο Γκάτσο.
  Ο Ελύτης έδινε την αίσθηση του ακάλυπτου, του απροσπέλαστου. Ωστόσο, όταν άρχισε να διηγείται, ο λόγος του αποκτούσε, παρά το αιχμηρό, μια πολιτισμένη ένταση, αποκαλύπτοντας το διανοητικό και αισθητικό του πρότυπο. Αντίθετα, ο Γκάτσος ήταν μια ρέουσα πηγή. Ο λόγος του περιείχε μια χοϊκή ουσία που πήγαινε βαθύτερα από την περιγραφή.
  Στη συναναστροφή μου με τον Λειβαδίτη και τον Αναγνωστάκη έμαθα πώς συναρμολογείται ποιητικά ο βιόκοσμος. Πώς αρθρώνεται ο αιρετικός λόγος και αντίλογος,
ειδικά σ' ένα κλίμα όπου τότε, στη μεταπολίτευση, κυριαρχούσε ακόμα η μετεμφυλιακή πόλωση. Από την άλλη, στις συναντήσεις μου με τον Παπαδίτσα συνειδητοποίησα την αγωνία του να μεταγγίσει τ' απόκρυφα του τοπίου με ένα λόγο μέσα σ' έναν άλλο λόγο.

Μου μιλούσε όχι για ό,τι φαίνεται στο Αιγαίο αλλά για όσα κρύβει ο βυθός και το φως του τοπίου. Στον Καναδά γνώρισα τον Irving Layton από τον οποίο έμαθα πως ο ποιητής έχει πολλές ζωές στον λόγο και τον βίο του.