Θα πω όχι μιαν ιστορία αλλά την αίσθηση που αποκόμισα όταν γνώρισα πρώτη φορά και συζήτησα με τον Δημήτρη Νόλλα, τον μεγάλο μας πεζογράφο. Το όμορφο σημάδι της αλήθειας κάτω από έναν μελαγχολικό τόνο, της αλήθειας που είναι η γνώση των ορίων μας. Το παράδοξο αυτής της γνώσης είναι να είσαι συγχρόνως ταπεινός και περήφανος. Ταπεινός γιατί είμαστε αυτό που είμαστε χάρη στην Παράδοση, την χώρα και την γλώσσα μας. Συγγραφέας όντας, δεν μπορώ να ξεχάσω ότι η σκέψη μου τρέχει σαν χυμός στο μεγάλο δέντρο της ελληνικής γλώσσας, ότι η όποια ελευθερία μου έρχεται από αυτήν των προγόνων μου. Ο Νόλλας με δίδαξε (πέρα από την υψηλή και λεπτή πειθαρχία του χαμόγελου και των δακρύων) ότι κάθε λέξη που συνέχει τη σκέψη μας αστράφτει αμέσως χάρη στις προηγούμενες χρήσεις της. Αυτή είναι και η περηφάνια μας: το μέτρο της ταπεινότητας που μας ανεβάζει, μέσω της αναγνώρισης που ζητούμε, στην αξιοπρέπεια των μεσολαβητών ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον, δηλαδή στο αιώνιο που ζει μέσα μας τώρα.