Με τον Νάνο Βαλαωρίτη

Η δίτροχη εκατοστάρα Aprilia πάρκαρε μπροστά από τον» Κοραή» στην Ιπποκράτους. Ο Κρεμμύδας αφίππευσε, ολοχρονίς ίδιος Άη Βασίλης με την καινούρια παραγωγή του. Έχω συνάντηση με τον Νάνο, να του δώσω τον «Μανδραγόρα». Έρχεσαι; Πισοκάπουλα, τα' χει τα χρονάκια της, όμως είναι σκυλί, δεν τόλμησα να σχολιάσω τη μηχανή, δεν ήθελα χαλάσουμε τις καρδιές μας. Πρωτίστως, η όποια διάθεση αστεϊσμού υποχώρησε μπρος στο δέλεαρ να γνωρίσω τον Νάνο Βαλαωρίτη.
   Τον αντάμωσα για πρώτη φορά το 1984. Μου έκανε εντύπωση ο τίτλος του βιβλίου, δεν είχα συναντηθεί αναγνωστικά μαζί του ως τότε. Η «ΕΣΤΙΑ» εξέδωσε το μυθιστόρημα «Ο θησαυρός του Ξέρξη». Με προσέλκυσε ο τίτλος αλλά και η φήμη του ως υπερρεαλιστή. Έτσι, ασμένως αποδέχθηκα την πρόταση, φόρεσα το διαθέσιμο κράνος, ίππευσα και μέσω της Σκουφά αφιχθήκαμε στη Πατριάρχου Ιωακείμ 22. Η ατμόσφαιρα είχε σουρεαλιστική υφή. Μας υποδέχτηκε ο ίδιος στο μικρό του γραφείο, μέσα στα βιβλία του και τους πίνακες της Μαίρης Γουίλσον, της αγαπημένης του. Η σκέψη του έμοιαζε με τα αιφνίδια πετάγματα των πουλιών. Αντισυμβατική, απροσδόκητη στις διαδρομές της. Σε κάθε λέξη παραφύλαγε η ποιητικότητα. Ξαναδιάβασα τον «Ξέρξη». Εκείνο τον καιρό έγραφα την «Οδό Οφθαλμιατρείου».