Γράφω πάντα με βάση ένα φόντο∙ ένα υδατογράφημα που σιγά- σιγά κάνει όλο και πιο ευδιάκριτες τις λεπτομέρειες της φαντασίωσής μου. Όταν, όμως, διαβάζω∙ υφαίνω και αποκόπτω τις συνεχείς μου διαψεύσεις. Το νόημα που πλάθω είναι αποτέλεσμα μονταρίσματος...

Όλα είναι όπλα. Στην εποχή αυτή της παρακμής όλα είναι όπλα. Κι ο καθένας, είτε παίρνει θέση στα πράγματα είτε βουλιάζει στην σιωπή του. Κι ο ποιητής; «Δεν αξίζει να είσαι ποιητήςαν σε κάθε πρόκλησηκάνεις κι ένα βήμα πίσω» (σελ. 10)Αυτή είναι η θέση ...

Εάν η κριτική είναι ποίηση σε πρόζα κι η ποίηση θεραπαινίδα ενός όλο και διαφεύγοντος νοήματος. Εάν το ποίημα είναι παρερμηνεία ενός άλλου ποιήματος κι η παρερμηνεία αυτή η πατροκτόνος είσοδος στην ενηλικίωση του ποιητή. Τότε κι εγώ –έστω κι έμμεσα- ...

Το κτήριο που τραγουδά είναι μια νέα αφηγηματική στέγη. Αγκαλιάζει τις αισθήσεις. Αγκαλιάζει τα σημεία. Ορίζει την νέα τάξη των σημασιών. Ανακυκλώνοντας τα υλικά και (ανα-) συνθέτοντας τις μορφές: παράξενες, απόκοσμες. Τα πάντα εδώ φαντάζουν σχεδόν τ...