Το χαρτί όταν τα δάχτυλα σκίζει. Πάτωμα αιμόφυρτο, της ύαινας βορά λες και αγκομαχητά που το σπέρμα συναρπάζουν. Καυτό, γλοιώδες λερώνοντας προσαγωγούς και κνήμες και τέλος τα χείλη. Ξαπλώσαμε και γδυθήκαμε κι έπειτα ξαπλωμένοι αγκαλιαστήκαμε. Το φως...

Και όπως φύσαγε αργά, σχεδόν βαρετά ο αέρας, μεμιάς φούσκωσε και βούρκωσε ο ουρανός σαν θάλασσα. Εκείνος της χλιδής. Εκείνη, δηλαδή η ηλικιωμένη κάθεται μαζεμένη απέναντι στον καναπέ, ράβοντας με κλωστή λευκή τη μαύρη της ζακέτα όταν ξαφνικά ένιωσε ν...