Στο εμβληματικό δοκίμιο «E Unibus Pluram» ο Ντέιβιντ Φόστερ Γουάλας διαπιστώνει και αναδεικνύει συνδέσεις μεταξύ τηλεόρασης και λογοτεχνίας∙ συνδέσεις ικανές να στερήσουν από τους λογοτέχνες τουλάχιστον μερικές ώρες ύπνου. Γραμμένο πριν ακριβώς τριάν...

Μέρος VIΙI: Τέλος του Τέλους της ΓραμμήςΟπότε, ποιες αποκρίσεις μοιάζουν δυνατές, σήμερα, απέναντι στην TV-εμπορευματοποίηση των τρόπων λογοτεχνικής διαμαρτυρίας; Μια προφανής επιλογή είναι για τον λογοτέχνη να γίνει αντιδραστικός, φονταμενταλιστής. ...

Μέρος VIΙ: Η αύρα της ειρωνείαςΕίναι ευρέως αποδεκτό ότι η τηλεόραση, φορώντας τα κοκάλινα γυαλιά ολόκληρων ορδών από στατιστικολόγους και δημογράφους, είναι υπερβολικά καλή στο να διακρίνει μοτίβα μέσα στην παλίρροια των δημοφιλών ιδεολογιών, να τις...

Μέρος VI: Λογοτεχνία-εικόνωνΤο συγκεκριμένο υποείδος λογοτεχνίας που έχω κατά νου, κάποιοι αρχισυντάκτες το ονομάζουν «μετα-μεταμοντερνισμό» ενώ κάποιοι κριτικοί «σούπερ-ρεαλισμό».[1] Η πλειοψηφία νεαρών αναγνωστών και συγγραφέων που ξέρω το αποκαλού...

 Μέρος IV: Ένοχα ΛογοτεχνήματαΚαι πάλι, όχι πως η βασική σύγκρουση αυτού του κύκλου[1] είναι καινούργια. Η αντιμαχία μεταξύ του τι πράττουμε και του τι θα 'πρεπε να επιθυμούμε, χρονολογείται τουλάχιστον πίσω στο άρμα του Πλάτωνα[2] ή στην επιστρ...

 Μέρος ΙΙΙ: Μέτα-θέαση[1]Όχι πως η αυτοαναφορικότητα είναι κάτι το καινούργιο στην μαζική ψυχαγωγία. Πόσες παλιές ραδιοφωνικές εκπομπές—Τζακ Μπένι, Μάρτιν και Λιούις, Άμποτ και Κοστέλο—δεν είχαν να κάνουν κατ' εξοχήν με τους εαυτούς τους ως εκπο...

Μέρος ΙΙ: Το δάχτυλοΠέραν όλων αυτών των βαρύγδουπων υπαρξιακών προβληματισμών, δεν υπάρχει αμφιβολία πως οι Αμερικάνοι παρακολουθούν τόση πολλή τηλεόραση γιατί είναι διασκεδαστικό. Ξέρω σίγουρα πως εγώ παρακολουθώ επειδή με διασκεδάζει, τις περισσότ...

Μέρος Ι: Φέρσου ΦυσικάΟι λογοτέχνες[1] ως είδος τείνουν να είναι ματάκηδες. Τείνουν να παραμονεύουν και να κοιτάζουν επίμονα. Οι λογοτέχνες, με το που σταματάνε να κινούνται, αρχίζουν να παραμονεύουν, και να κοιτάζουν επίμονα. Γεννημένοι παρατηρητές....