Ο ποιητής δεν μπορεί να παραμένει για πολύ στη στρατόσφαιρα του Λόγου. Οφείλει να συσπειρώνεται σε νέα δάκρυα και να δίνει μεγαλύτερη ώθηση στο είδος του.

*

Υπάρχει ένα είδος ανθρώπου που προηγείται πάντοτε των περιττωμάτων του.

*

Άνθρωπος χωρίς ελαττώματα είναι βουνό χωρίς χαράδρες. Δεν με αφορά.
(Κανόνας του ραβδοσκόπου και του ανήσυχου.)

*

Είμαστε διχασμένοι ανάμεσα στη δίψα να γνωρίσουμε και στην απελπισία ότι έχουμε γνωρίσει. Το κεντρί δεν αποποιείται το τσούξιμό του κι εμείς την ελπίδα μας.

*

Καθώς ο άνθρωπος δεν πλάθεται ποτέ οριστικά, είναι κλεπταποδόχος του αντιθέτου του. Οι κύκλοι του διαγράφουν διαφορετικές τροχιές ανάλογα με το αν σκοντάφτει στο τάδε ερέθισμα ή όχι. Και πώς να αναγκαστείς να αγνοήσεις τις μυστηριώδες θλίψεις, τις παράλογες εμπνεύσεις, που αναδύονται από το μεγάλο εξωτερικό κρεματόριο; Α! να κυκλοφορείς γενναιόδωρα στις εποχές του φλοιού, ενώ το αμύγδαλο πάλλεται, ελεύθερο…

*

Ομιλία, καταιγίδα, πάγος και αίμα θα καταλήξουν να σχηματίζουν μια κοινή πάχνη.

*

Αν ο άνθρωπος δεν έκλεινε καμιά φορά εντελώς τα μάτια, θα κατέληγε να μη βλέπει πια αυτό που αξίζει να ιδωθεί.

*

Βλέπω τον άνθρωπο χαμένο από πολιτικές διαστροφές, συγχέοντας δράση και εξιλέωση, ονομάζοντας κατάκτηση τον αφανισμό του.

*

Να δρας σαν πρωτόγονος και να προβλέπεις σαν στρατηγός.

*

Οι πιο καθαρές σοδειές σπέρνονται σε έδαφος που δεν υπάρχει. Απαλείφουν την ευγνωμοσύνη και δεν χρωστούν παρά στην άνοιξη.

*
Περιπλανιόμαστε πλάι σε πηγαδόπετρες από τις οποίες έχουν αφαιρεθεί τα πηγάδια.

*

Δεν μπορείς να ξαναδιαβάσεις τον εαυτό σου, μπορείς όμως να βάλεις την υπογραφή σου.

*

Η μνήμη δεν έχει καμιά δύναμη πάνω στην ανάμνηση. Η ανάμνηση είναι ανίσχυρη απέναντι στη μνήμη. Η ευτυχία δεν ανακαλείται πια.

*

Το φως διώχτηκε από τα μάτια μας. Χώθηκε κάπου στα κόκαλά μας. Κι εμείς, με τη σειρά μας, το κυνηγάμε για να του αποκαταστήσουμε το στέμμα του.

*

Θα έρθει ο καιρός που τα έθνη στο κουτσό του σύμπαντος θα εξαρτώνται τόσο στενά τα μεν από τα δε όσο τα όργανα ενός και του αυτού σώματος, αλληλέγγυα στην οικονομία του.
Ο εγκέφαλος, που ξεχειλίζει από μηχανές, θα μπορεί άραγε ακόμα να εγγυάται την ύπαρξη και του ελάχιστου ρυακιού ονείρου και απόδρασης; Ο άνθρωπος, με βήμα υπνοβάτη, προχωράει προς τις φονικές νάρκες, οδηγούμενος από το τραγούδι των εφευρετών…

*

Σε όλα τα γεύματα που μοιραζόμαστε, προσκαλούμε την ελευθερία να κάτσει μαζί μας. Η θέση μένει κενή, αλλά το πιάτο της παραμένει.

*

Απάντησε «απών» από μόνος σου, αλλιώς κινδυνεύεις να μη γίνεις κατανοητός.

*

Σώρευε κι έπειτα μοίραζε. Γίνε το πιο συμπαγές, το πιο χρήσιμο και το λιγότερο φανερό μέρος του καθρέφτη του σύμπαντος.

*

Ζηλεύω αυτό το παιδί που σκύβει πάνω στη γραφή του ήλιου, κι έπειτα το σκάει για το σχολείο, σαρώνοντας με την παπαρούνα του τιμωρίες και επαίνους.


*
Υπάρχουν δύο ηλικίες για τον ποιητή: η ηλικία κατά την οποία η ποίηση, από κάθε άποψη, τον κακομεταχειρίζεται, και η ηλικία που αυτή αφήνεται σε παράφορα αγκαλιάσματα. Καμιά όμως δεν είναι απολύτως καθορισμένη. Και η δεύτερη δεν υπερτερεί της πρώτης.