[…] Για μένα η πράξη της γραφής, πριν και ύστερα απ' όλα, αποτελεί μιαν αυθόρμητη λειτουργία α ι σ θ η τ η ρ ι α κ ή. Πάντοτε έχω την σωματική, την σφοδρή αίσθηση πως το κείμενό μου διαδραματίζεται ή, καλύτερα, πως γεννιέται από την αρχή ο κόσμος όλος στους ορίζοντες μιας ακατοίκητης χώρας – ακόμα πιο σπουδαίο: μιας π ρ ώ η ν κατοικημένης χώρας. Αλλά δεν είναι μια αίσθηση αποκλειστικά χωρογνωστική. Φθάνει σχεδόν να γίνεται και α κ ο υ σ τ ι κ ή. Σα ν' ακούω πάντα – παρόλο που δεν είναι άκουσμα, αλλά ένα άκουσμα που παρακάμπτει τους φυσικούς δέκτες της ακοής: όπως ο παλ΄μος της καρδιάς μας, που είναι μια αίσθηση ολοσωματικής ακοής, ένας άρρυθμος και ταχύς κραδασμός ολόκληρου του σώματος.Θα μπορούσα ίσως να την ηχοποιήσω σαν μια βοή αδειάσματος ενός πελώριου χώρου, σαν ένα ββουουααάπ. Τότε αδειάζει όλη η γη, σα ν' αναρροφιέται από κρυφά πηγάδια – ρουφήχτρες, με μιαν εκκωφαντική ηχώ ωκεανού. Πρόκειται για μια απότομη δίνη, μια κοσμογονική άμπωτη. Τότε αναδυέται ο χώρος ο παρθένος, μία εξιδρωμένη ακόμα άργιλλος απέραντη κι εκεί σε μια κώχη της αρχινά να φύεται το κείμενο – ο κόσμος των ανθρώπων. Σ' αυτή την ελάχιστη άκρια κι όλος ο τεράστιος υπόλοιπος χώρος χέρσος, αλλά 
έ τ ο ι μ ο ς.