Λογοτεχνία και κοινωνική πραγματικότητα

Το Γραφείο Ποιήσεως και το Γραφείο Πεζογραφίας του Culture Book, επιθυμώντας να συμβάλουν στις ανάγκες αλλά και τις προσδοκίες των δύσκολων καιρών μιας εποχής γεμάτης αντιφάσεις, προσκάλεσαν λογοτέχνες να συμμετάσχουν στην θεματική "Λογοτεχνία και κοινωνική πραγματικότητα".

Δε θα λένε: Τον καιρό που το παιδί πετούσε βότσαλα πλατιά στου ποταμού το ρέμα.
Θα λένε: τον καιρό που ετοιμάζονταν οι μεγάλοι πόλεμοι.
Μα δε θα λένε: Ήτανε σκοτεινοί καιροί
Θα λένε: Γιατί σωπαίναν οι ποιητές τους;

(Μπέρτολτ Μπρεχτ)


Τι σκέφτεστε για τη σχέση του σύγχρονου λογοτέχνη με την κοινωνική πραγματικότητα γύρω του/μας; Πόσο τον/μας επηρεάζει; Πόσο τον/μας εμπνέει;

Επιμέλεια αφιερώματος: Άννα Αφεντουλίδου - Ελευθερία Θάνογλου

Featured 

Μαρία Σκουρολιάκου - Αγρύπνα ποιητή

maketa-teliki

   Μια πληγή που διαχρονικά αιμορραγεί, ο κόσμος. Ο άνθρωπος έφτασε ως τις μέρες μας μέσα από τα σφαγεία των πολέμων, τους ανομολόγητους θανάτους, την τέφρα των αθώων και σήμερα, μετά τόσους αιώνες, ψάχνει ακόμη το πρόσωπό του σ' έναν πλανήτη που του κόβει την ανάσα από την ομορφιά αλλά και τη φρίκη. Και πιο πολύ από ποτέ, μένει απαθής, τρομαγμένος και εγκλωβισμένος σε μια φοβερή και αόρατη καταστολή, που συντελείται με τεχνολογική μαεστρία μέσα από την εικονική πραγματικότητα η οποία εισβάλλει στις ζωές ασύστολα. Ο θάνατος και τα αίσχη παρελαύνουν και λογής εφιάλτες προδίδουν κατά συρροή. Η εμβόλιμη εσωστρέφεια και ο θρίαμβος του ατομικού έχει στραγγαλίσει το «μαζί» και οι λόγοι είναι καταφανείς.
   Κάποτε, σε κάθε τραγική κατάσταση, το όραμα γεννούσε μια εκρηκτική αντίσταση. Οι λέξεις παιάνιζαν στα στόματα των καταπιεσμένων, εκπυρσοκροτούσαν και γκρέμιζαν θρόνους και μιαρές εξουσίες. Τώρα σιωπή και φόβος. Οι λέξεις παραπαίουν σε γκρεμισμένα νοήματα και οι αξίες χάσκουν στις ακρώρειες της απώλειας.
   «Κι οι ποιητές τι χρειάζονται σ' έναν μικρόψυχο καιρό;» αναρωτήθηκε ο Γερμανός ποιητής Χέλντερλιν.
   Οι ποιητές σ' αυτούς ακριβώς τους καιρούς χρειάζονται περισσότερο. Γιατί η ποίηση είναι η αναζήτηση της αλήθειας μέσω των λέξεων. Η ποίηση βρίσκεται μες στον καθρέφτη μας. Δακρύζει με το θαύμα μιας γέννησης, με το ανέκκλητο του θανάτου, με το μυστήριο του έρωτα. Βρίσκεται εκεί που στοχαζόμαστε ποιοι είμαστε, εκεί όπου ψάχνουμε την ευθύνη μας απέναντι στον άνθρωπο που αδικείται, απέναντι στο παιδί που πεινά.
   Θα πρέπει ο ποιητής να υψώνει εκείνες τις λέξεις που φυλάσσουν τον ναό του αύριο. Να σπαράζει με τον ακατάσχετο καημό της γης, να μιλεί για ένα «ναι» που παραμυθεί, για ένα «όχι» που σώσει. Να ενεργοποιεί τις δυνάμεις της ανθρωπινότητας και της αγάπης.
   Να αντιστέκεται στην προσ-ποίηση, την παρα-ποίηση, την εκ-ποίηση και σε άλλες προθέσεις…


Αγρύπνα ποιητή

Μίλησε ποιητή.
Μη σε σωπαίνει ο ήχος της κραυγής
μήτε το κρώξιμο της νύχτας
και του φιδιού το σύρσιμο γύρω από τ' αυγό του.
Αγάπα ποιητή.
Σφίξε τις λέξεις, ξέπλυνε το αίμα της πληγής.
Το βογγητό του άλλου σώσε.
Πολέμα ποιητή.
Μη φυλακίζεσαι στο ψέμα του καιρού
στο θάμπωμα της λήθης.
Άκου τ' αηδόνι, που έρχεται απ' τη γη
και στην καρδιά της πλάσης, κλαίει.
Αγρύπνα ποιητή.
Όπως το νυχτολούλουδο.
Ο ήλιος, όπως χρυσορρόης πέφτει
και αξεχώριστα τις σκιές φιλεί.
Μην κοιμηθείς, μη ξεχαστείς
κι αποτελειώσει ο κόσμος.

Σωτήρης Παστάκας - Τα διόδια του παρόντος
Ισίδωρος Ζουργός
 

ΣΧΟΛΙΑ

Δεν υπάρχουν ακόμη σχόλια. Γίνετε ο πρώτος που θα υποβάλει ένα σχόλιο
Guest
Δευτέρα, 25 Σεπτεμβρίου 2023

Captcha Image

Υποστηρικτές

Για να λαμβάνετε ενημέρωσεις, για όλες τις δράσεις του Culture Book, εγγραφείτε στο newsletter μας


© 2015 - 2020 Γραφείον Ποιήσεως. All Rights Reserved