Το νερό των ωκεανών έχει όλες τις εποχές την ίδια γλυφή γεύση, αντίθετα με τη θερμοκρασία του νερού. Για να αισθανθείς τη θάλασσα, πρέπει το δέρμα και ο ουρανίσκος σου να έρθουν σε επαφή μαζί της καθημερινά. Πρωί, μεσημέρι και βράδυ. Χειμώνα, άνοιξη, φθινόπωρο, καλοκαίρι. Η κοινωνική πραγματικότητα είναι ένα λίτρο θάλασσας, είναι όμως κι ένας ολόκληρος ωκεανός. Δεν μπορώ να φανταστώ λογοτέχνη, σύγχρονο ή μη, να δημιουργεί με σβηστές τις αισθήσεις, να ατενίζει το παρόν και το μέλλον χωρίς να βουτά σε αυτό.

Τα σπίτια στα οποία έζησαν και δημιούργησαν σημαντικοί ποιητές και πεζογράφοι μετατρέπονται σε μουσεία.

Για να μη συμβεί το ίδιο και με το έργο του, ο λογοτέχνης οφείλει να εκτίθεται στην πραγματικότητα και όχι να ζει ως μουσειακό έκθεμα. Η κοινωνία δεν έχει ανάγκη από αγάλματα, τα αγάλματα άλλωστε αποφεύγουν τους περιπάτους. Έχει ανάγκη από ιδρώτα, ανάσα, τη θέρμη του δέρματος, το αίμα των ποιητών. Η φωνή του ποιητή ανήκει στην κοινωνία. Η αιχμή των λέξεών του στρέφεται ενάντια στην αδικία.

Ο λογοτέχνης εμπνέεται από και εμπνέει την κοινωνική πραγματικότητα. Καταγράφει μέσα από το έργο του την ιστορία, γίνεται και ο ίδιος μέρος της. Οφείλει να υπερασπίζεται το γέλιο του παιδιού, το κελάηδισμα του πουλιού, την κραυγή του απελπισμένου.

Να είναι η πρώτη σταγόνα που αναπηδά στο έδαφος και ξυπνά το χώμα από τον λήθαργό του.