Στην Έρημο Wadi Al Hitan βρέθηκε το απολίθωμα μιας φάλαινας τριάντα επτά εκατομμυρίων χρόνων με σκελετό εξήντα πέντε μέτρων. Οι αρχαιολόγοι που την ανακάλυψαν είχαν μέσω όρο ηλικίας πενήντα χρόνια και πλούσια βιογραφικά. Με αυτές τις απλοϊκές συγκρίσεις ορίζεται για μια ακόμα φορά το μάταιο του επίγειου βίου μέσα από το προσδόκιμο της ηλικίας σε αυτό τον πλανήτη που μερικά εκατομμύρια χρόνια μετά ούτε το σύμπαν θα "θυμάται" ότι υπήρχε. Σ' αυτό το τελολογικό τοπίο της ύπαρξης όλα ακολουθούν τη γνωστή ματαιότητα που ο τρανός Επίκουρος μας κατέθεσε πριν μερικά χρόνια. Η κοινωνία δομεί την καθημερινότητα σε όλα τα επίπεδα του βίου των ανθρώπων που την συγκροτούν, με δεινά και ελπίδες μηδενικής αξίας στο χρηματιστήριο της ύπαρξης. Ένας από τους παράγοντες που την συγκροτούν ως αισθητική είναι και η δημιουργία άρα και η λογοτεχνία. Η λογοτεχνία στις μέρες μας, ειδικά στην Ελλάδα, καρκινοβατεί αναζητώντας το ρόλο της καθώς η φωνή της είναι ισχνή και αδύναμη να καταθέσει πρόταση για τα ανθρώπινα.

Μερικά γενεαλογικά στοιχεία που την περιγράφουν μπορεί να είναι και τα κάτωθι.

Στην πατρίδα που έχει πληθυσμό περίπου δέκα εκατομμύρια υπηκόους, έχει καταγράψει δύο Νόμπελ Ποίησης, έχει πατέρα της ποιητικής δημιουργίας τον Όμηρο, με τα παγκόσμια ομηρικά έπη της Ιλιάδας και της Οδύσσειας να υπηρετούν τη σύγχρονη λογοτεχνία μερικές χιλιάδες επίδοξοι Νομπελίστες.

Τα χαρακτηριστικά της σύγχρονης Ελληνικής λογοτεχνίας συγκροτούνται συνήθως από θλιβερές ανωνυμίες μεταξύ ομόκλινων, ομοτράπεζων, ομοϊδεατών, ομόσταυλων και άλλων τέτοιων συντεχνιακού τύπου ομόκεντρων "ιδεολογιών".

Διακονούν τη λογοτεχνική σκηνή καμιά τριανταριά εκδοτικοί οίκοι, που για να βγάλουν λογοτεχνικό βιβλίο πληρώνονται συνήθως, εκτός φωτεινών εξαιρέσεων.

Στην πατρίδα που δεν έχει ούτε μια εκατοντάδα αμιγώς βιβλιοπωλεία που τοποθετούν συνήθως στα ράφια τους ποιητικά βιβλία, μόνο των συναγελαζόμενων με τις κεντρικές σελίδες των συστημικών εφημερίδων. Φυσικά δεν τα ζητάει και κανείς και καμιά άρα δικαίως δεν υπάρχουν στα ράφια τους τα "σπουδαία" αυτά πονήματα.

Σε μια πατρίδα που οι αναγνώστες των λογοτεχνικών εκδόσεων είναι μερικές χιλιάδες ενώ ετησίως, κυκλοφορούν αντιστοίχως χιλιάδες εκδόσεις που ικανοποιούν το υπερεγώ των επίδοξων συγγραφέων, υπάρχει έντονη η παραφιλολογία και διαγκωνισμοί για βραβεία, μεταφράσεις και ανθολογίες.

Σε αυτό το τοπίο καθημερινώς χιλιάδες αναρτήσεις γίνονται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης με άπειρα likes του τύπου Συγχαρητήρια, Μπράβο κ.λπ., γιατί υπάρχει μια δημοσίευση σε ένα περιοδικό, σε μια συλλογική ανθολογία, που μάλιστα διαβάζουν μόνο οι συμμετέχοντες.

Αυτή η λογοτεχνική σκηνή δεν πρόκειται να αφήσει κανένα αποτύπωμα, τα δε πρόσωπα που την συγκροτούν μετά το τέλος του βίου τους δεν θα τα μνημονεύουν ούτε οι οικείοι τους. Αυτή η λογοτεχνία δεν έχει καμία παρέμβαση στα της κοινωνίας καθώς αυτοί και αυτές που την απαρτίζουν ΣΥΝΑΛΛΑΣΟΝΤΑΙ με την κάθε μορφής εξουσία. Ας μείνουμε στο απολίθωμα της φάλαινας στην έρημο Wadi Al Hitan καθώς η μνήμη του σύμπαντος αξιώνει βίο αιωνιότητας.